Chicago naar Lansing

Gisteren een lauwe dag gehad, eerst huisje beetje schoon achter gelaten, daarna met de trein terug naar vliegveld O’Hare. Toch nog een dik uur met de trein. Op O’Hare aangekomen zoeken naar bordjes met “Rentals” maar deze zijn niet aanwezig vanuit aankomst met de trein, we moeten achterstevoren lopen daar deze bordjes alleen voor aankomsten met het vliegtuig zijn opgehangen. Dus wederom weer een fikse wandeling achter de rug voordat we de shuttlebus naar de rental parkeerplaats gevonden hadden. Nu is alles groot in Amerika, zo ook deze parkeerplaats, duizenden auto’s staan er gereed voor verhuur. Dus ff bij Avis langs en auto opgehaald, na de vraag wat is uw naam kregen we de sleutels van een fancy rode Chevy, Malibu met net 10000 mijl op de teller. Hier gaan we het de komende weken wel mee redden. Na wat gefrutsel met TomTom’s en het regelen van degelijke muziek in de auto gaan we op weg naar Lansing, Michigan. Dit ging niet vanzelf in het begin, ieder 5 km stoppen om weer 1,5 $ tol te betalen, dus even zoveel keren in de rij voor de kassa. Dit kan nog dagen gaan duren als we zo die 300 mijl moeten afleggen, maar na 3 keer vonden ze het wel genoeg, deze fratsen waren alleen op de ring van Chicago. In Lansing aangekomen eerst op zoek naar de Blues club / restaurant met live muziek The Green Door omdat als startpunt te houden voor het bepalen welke hotel we gaan nemen, het liefst binnen loopafstand. Maar ook dit is weer een Utopie in het grote Amerika, dichtbij is hier 2,5 mijl dus net ff 4 kilometer lopen, en dat trekken we niet, vooral niet in de donker. Dus ingecheckt en gelijk gevraagd aan de lieftallige dame achter de incheckbalie of zij een taxi kon regelen. Nu dat kon ze wel maar ging misschien wel een uur duren??? Nou oké we horen het wel, net boven in de kamer gaat de telefoon, de taxi is er! Dus op naar de Green Door. Helaas geen live muziek op maandagavond. Grmpff! En de muziek, die de discjockey ten gehore bracht kon alleen gewaardeerd worden met pillen, rare sigaretten en vloeistofdia’s zoals eind ‘60er jaren veel vertoont werden. Even een pizzaatje bestellen dan maar. Het is in deze tent de bedoeling dat je die zelf gaat samenstellen en dat is niet tegen dovemans oren gezegd bij deze doorgewinterde culinaire genieters. We hebben voor het eerst een “Doggy Bag” gevraagd, de pizza was zo lekker dat we het niet over ons hart konden krijgen om de laatste slices weg te gooien. Dus een pizza en twee “biertjes” verder de taxi maar weer gebeld om op huis aan te gaan. Nog even over de taxi chauffeur, dit was een van staart voorziene blues liefhebber die zijn klassiekers zeker ook kon. We vonden het jammer dat we al weer snel bij het hotel er uit moesten, we konden vast nog wel een uurtje vol klessebessen maar ja, blijven zitten geeft als resultaat dat de eventuele teller (welke niet aanwezig was) door bleef tikken, dan maar naar bed.