Buddy Guy's Legends

Het standaard ochtend ritueel vraagt geen nadere toelichting meer, ware het niet dat we tijdens dit ochtend gebeuren bezoek kregen van een oude bekende. Broeder Edward, die die 9 jaar geleden de contact persoon was, vereerde ons met een bezoek. Het was een leuk weerzien, ware het niet dat Broeder Edward gekrompen is! Hij stond nog op ons netvlies als zijnde een soort van Friar Tuck van Robin Hood met een bruine pij, 160 kilo en 1,90 meter. We stonden toen wel een trede lager op de trap van de kerken dan lijkt alles nog veel groter ;-). Maar 20 cm en 60 kilo minder…….en de grootste deceptie komt nog, na verteld te hebben dat we morgen (is vandaag) verder gaan richting Lansing en daarna door naar Henderson Kentucky, verteld hij dat het daar erg warm is, onderwijl zijn super moderne GSM onder zijn pij vandaan toverend met internet en het weerbericht van Henderson. Dat gaf 29 a 30 graden op, nu we kijken er naar uit. Hier is het niet koud maar elke keer die druilerige regen beginnen we toch wel zat te worden. Na wat werk en andere huiselijke en dagelijkse beslommering te hebben volbracht gaan we maar richting de Loop van Chicago. We waren het al eens geworden dat het geen festival zou worden zolang het regende, het meeste valt er wel naast maar toch…. Na ampel overleg besloten maar naar Buddy Guy’s Legends te gaan. Voor de leken onder ons, Buddy Guy is de laatste nog levende Blues legende van de oude garde, ga anders maar ff Googelen. Buddy Guy’s Legends staat bekend om de 24 uur p/d live blues op het podium van prima kwaliteit. Daar aangekomen staat ons een ander ontvangst te wachten als 5 jaar geleden. Toen stonden we in de rij, moesten een kaartje kopen voordat we binnen mochten gaan eten en ook nog bij andere mensen vragen of we aan hun tafel mochten komen zitten. Nu mochten we zo doorlopen en gaan zitten waar we wilden. Een plekje recht voor het podium dan maar. Bij binnenkomst zijn de bands net aan het wisselen. Wie er vertrok hebben we niet meegekregen maar de band “Dave Weld & the Imperial Flames” die aan het opbouwen was des te meer. Ook weer een 65+ band dus we zitten weer op zijn plaats. De band bestaat uit mijnheer Dave Weld die er een behagen in schept om of op de stoelen te gaan staan of op zijn knieën over de vloer of het podium te kruipen. Best knap, dat wel maar of het iets toevoegt… in ieder geval wel een stukje entertaiment. Verder stond er een standaard bassist, dus een die niet beweegt maar wel ontzettend goed is, ook nog een drummer, zangeres en saxofoon die niet erg storend aanwezig zijn, wat deze toeteraars meestal wel zijn, maar dit terzijde. Toen kwam de “Monkey out of the sleeve”, na beëindiging van Dave en consorten moesten we als nog de $ 20 pp ophoesten om te mogen blijven zitten. Nu hebben we ondertussen lekker gegeten en gedronken en een blikken reet van de monsterlijk houten stoeltjes en vonden we het genoeg hier voor vandaag. Nu is de Buddy Guy’s Legends 1 straat achter de Hilton met de bekende taxi service dus de keuze tussen lopen naar trein en Monastery was snel gemaakt. Nu een taxi chauffeur gevonden die het niet moeilijker maakte dan het is, gewoon een mijl of wat recht uit en weer een mijl of wat opzij en we zijn er, zelfde tarief, dat wel, maar hoe makkelijk kan het zijn. Zo nu op naar Lansing Michigan.