Saint Louis

Deze keer maar het verslag van ons twee daagse verblijf ij St. Louis in één. We besluiten niet in het hotel in Henderson te ontbijten maar onderweg naar St. Louis. We zijn nog maar goed en wel op weg of we zien al een dubbele boog van McDonalds. Prima ontbijtje genoten aldaar. Omdat het maar 2,5 uur rijden is naar St. Louis doen we rustig aan en het is tenslotte ook zondag. Onderweg nog een keer stoppen voor een caffee latte met een chocolate chip cookie (heerelijk) bij Starbucks en al gauw zien we de voor ons nog bekende skyline van St. Louis met de bekende “Arch”. Vorige keer hebben we hier geruime tijd doorgebracht dus we kennen bijna nog de weg. We besluiten hetzelfde hotel te nemen als 5 jaar geleden. Never change a winning team. Bovendien is het op een prettige loopafstand van de Jazz Blues and Soups club en dat geeft ons het gevoel dat we goed bezig zijn. Na een korte pauze gaan we op pad en weldra doemt het prachtige baseball stadion van The Cardinals voor ons op en net als de vorige keer belanden we tussen de rijen fans die op weg zijn naar het stadion. De Cardinals spelen thuis vandaag dus de straten staan vol met tentjes met pinda’s, pretszels en ticket verkopers. We laten ons niet verleiden en weldra zijn we weer uit de horde fans. De Cardinals is big business, een parkeerplaatsje tegenover het stadion kost 35 dollar. De naam Cardinals refereert overigens niet aan een hoge geestelijke maar aan een vogeltje, kardinaalvogel. Bij ons zijn ze vrij zeldzaam maar hier zie je ze overal. We hebben geluk, er is live muziek in de Jazz Blues and Soups. Het is zo druk dat we niet aan een tafeltje kunnen zitten, maar een plaats aan de bar is ook prima. Recht tegenover ons bevindt zich overigens een merkwaardige compositie tegen de muur (zie bijgevoegde foto) links boven Robert Johnson, die zoals de oplettende blueskenners wel weten, zijn ziel aan de duivel verkocht en daarnaast de maagd Maria die alles blijkbaar weer in het reine moet brengen! Onder het genot van een goed maal geven er wel 5 blues zangeressen acte de presence. Een ervan speelt zelfs niet onverdienstelijk gitaar op een zwarte Gibson ES 335, die ze zelfs tot achter haar nek weet te krijgen. Vrij bekende act onder gitaristen, maar wij hadden het nog nooit een vrouw zien doen. Blijkbaar was de avond voor een goed doel, want er was ook een verloting. En de hoofdprijs is gevallen op…….nr. 261! Helaas wij hadden 262. Maar goed dat we niet wisten wat de prijs was en onze buurman aan de bar leefde wel erg mee. Na de show weer een gezonde wandeling naar het hotel. Het is nog steeds warm. Vandaag bereikte de temperatuur de 100 F. Zoals jullie vroeger wel eens geleerd hebben haal je er eerst 32 af, hou je 68 over, dan delen door 1,8 en dan kom je op 37,7777777777 etc…. Graden Celsius. St. Louis is een mooie stad dus we blijven nog een dag. Niet voor te stellen dat hier ontzettend heftige rassenrellen hebben plaatsgevonden vorig jaar.
De volgende dag (maandag) eerst naar het nationaal Blues Museum. Vorige keer was dat nog net niet open, dus we zijn benieuwd. Nou als iemand van jullie ooit eens in St. Louis komt ga dan maar eens kijken want het is de moeite waard. Prachtig van opzet en het belicht alle facetten van de Blues en daarmee verwante stijlen. Ook voor de interactief ingestelde mens leuke dingen: je eigen bluestekst maken, meespelen met een plaatje met allerlei ritme instrumenten, je eigen mondharmonica- en gitaarriffs maken. Kun je ook gelijk opslaan en naar huis mailen. Daarna een rondje door de stad. Even langs de boulevard, die stond vorige keer onder water, en een mooie foto van The Arch maken. Hij is 192 m hoog en om te weten waarom hij hier staat enzo ga maar naar Wikipedia, daar staat alle info prima in. Een van de beroemdste inwoners van St. Louis was Scott Joplin, je weet wel die van “The Entertainer”. Je kunt het huis waar hij gewoond heeft bezoeken. 5 jaar geleden lukte dat niet omdat het net op die ene dag dat wij er waren gesloten was. Herkansing dus. Aangekomen ziet het er verdacht dicht uit. En jawel hoor elke dag open van 10.00 tot 16.00 uur. En het is nu…jawel 16.15 uur. Grmpfff. Dan maar weer 5 jaar wachten en opnieuw proberen. ’s Avonds weer naar de Jazz Blues en Soups. Hier hebben we meer geluk, want hoewel het maandag is, is er toch live muziek. En wat voor muziek, hoogstaande kwaliteit. Niet altijd elk nr. onze smaak maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de klasse van de muzikanten. Vooral de bassist. Wat een klasbak! Zelden of nooit zo’n goeie gezien. Hij was ook het tegenovergestelde van het profiel van de doorsnee bewegingsloze voor zich uitstarende bassist. Een brede smile, af en toe de tong uit de mond dat dan weer wel en een bonk enthousiasme. Hiervoor ben je hier: biertje, good food en goeie muziek. Morgen gaan we weer verder: Nashville here we come!