Tweede Festival dag

Het is half 8 en we zijn weer op. De dag begint net als gisteren regenachtig, maar de voorspellers van het weer beloven dat het goed komt binnen enkele uren en het is ten slotte pas half 8. De routine van het ontbijt ingezet. Nog net genoeg spullen in de koelkast om een volwaardig fundament te leggen voor een goed festival ontbijt. Laten we hopen dat broeder Edward vandaag boodschappen doet. Na het ontbijt nog wat administratief werk en we gaan weer op pad. De bus naar het metrostation was blijkbaar net voorbij. We hebben blijkbaar onze stoute schoenen aan dus we besluiten maar te gaan lopen. Vandaag staan er in de avond wat meer bekendere namen op het programma. Eerst naar de Rooftop Lounge waar een zekere Fruteland Jackson bijzonder aardig de “National” gitaar bespeelde samen met harmonica speler James Bryant. Slim van deze laatste om te vertellen dat hij een gepensioneerde brandweerman uit Chicago was, want dat levert een ovationeel applaus op. Zo zijn die Amerikanen, ze hebben respect voor hun brandweermannen en militairen. Leuk optreden was dat. Nog even blijven zitten voor de volgende artiest: Vino Louden. Hij vertelde dat hij 18 jaar de bandleider van Koko Taylor was geweest en kletste zoveel over zichzelf dat hij vergat om muziek te maken. Na een half uur had hij pas 2 nummers gespeeld en zijn we snel naar de Budweiser Crossroads stage gegaan om nog wat van Sonny Landreth mee te pikken. Erg druk daar en geen zitplaatsen dus dat zijn we het na enkele nummers eigenlijk wel beu, net als Sonny Landreth overigens. Prima slide speler maar een beetje meer afwisseling mocht er van ons wel in, zijn nummerkeuze vandaag. Dan op tijd naar het Jay Pritzker Pavilion voor een goede zitplaats en de hoofdschotels van vandaag. Eerste show is van Selwyn Birchwood, een getalenteerde upcoming artist uit Florida met een geheel moderne interpretatie van de blues en een geweldige niet van zijn gezicht af te krijgen smile. Erg goed, maar ook wel even wennen voor ons oudere jongeren. Tweede show is van Willy Clayton. Soul en blues zanger uit Chicago met geweldige stem en een begeleidingsband die geheel in het wit was gestoken, waardoor ze wat weg hadden van een gymnastiekvereniging. De derde show: daarvoor ga je naar het stadion! Little Walter tribute door enkele gerenommeerde harmonica spelers: Billy Branch, Corky Siegel, Rick Estrin, Sugar Blue en Magic Dick. Vooral Rick Estrin, ooit eens gezien in de Gouden Leeuw in Dongen, is toch wel een fenomeen. Genieten, genieten. Inmiddels is het al 21.00 uur en de magen beginnen een beetje te knorren. Waarom een goed concept wijzigen, dus op naar Kitty O’Sheas. We hebben weer geluk want er is weer live muziek. Dezelfde bassist/fluitist als vorige keer maar nu met een andere zanger gitarist. Kitty O’Sheas is onderdeel van het Hilton en omdat de deuren naar de lobby openstaan zien we ook de Jetset van Chicago voorbij komen in prachtige glitterpakken en mooie jurken. Dat verklaart ook waarom ze de deur van de taxi netjes voor je opendoen, ook voor twee niet zo fancy uitgedoste blues liefhebbers uit Nederland. De taxi was weer een dollar goedkoper dan de vorige keer en bracht ons weer veilig naar onze huisbaas de Monastery of the Holy Cross. Vele wegen leiden naar Rome tenslotte!