Eerste festival dag.

Vandaag de dag weer begonnen met een goed ontbijt met eitjes en spekjes enzo. Binnenkort toch even bij de broeders langs. De inhoud van de koelkast begint wat open plaatsen te vertonen, maar dat zal ongetwijfeld prima opgelost door de mannen in de lange pijen. Ook vandaag eerst wat regen in de vroege ochtend, maar weldra was het op een enkel drupje na droog en dat zou het de hele dag blijven. Verder een prima blues festival temperatuurtje rond de 25 graden. Klein stukje met de bus en de Orange line van de metro naar de Loop en we wandelen richting Grand Park. Daar aangekomen is het verdacht stil. Zal toch niet waar wezen? Grand Park was toch vorige keer ook vol blues liefhebbers! Dan horen we in de verte muziek. Komt uit de richting van Millennium Park! Nou was het 5 jaar geleden dat we hier waren dus er zal best wat veranderd zijn intussen. Dat bleek ook zo, misschien hadden we toch wat moeten Googlen ;-). Alle festiviteiten waren verplaatst naar Millennium Park. Beter te nemen veiligheidsmaatregelen e.d. zal wel een rol gespeeld hebben en Millennium Park is ook best wel groot! Daar was de inauguratie van president Obama destijds en toen waren er ook best veel mensen geïnteresseerd . Na een korte veiligheidscheck door een lieftallige dame mochten we naar binnen. Eerst maar eens een verkennend onderzoek van het terrein. Aan de opzet van de podiums (6 in getal) en de Dixi-lane was gelukkig niet veel veranderd. Budweiser Crossroads stage, klinkt beter dan de smaak van Budweiser. In Amerika proberen ze je overal aan de Bud-light te krijgen. Verspilde moeite wat ons betreft, maar toch een goede zaak dat ze een gratis festival als dit sponseren. The Mississippi Juke joint stage. Mississippi (where the blues was born!) was vertegenwoordigd met eigen stand. Altijd leuk om een praatje te maken met de dames en een goodie bag te krijgen. Veel folders met handige informatie voor als we straks in Mississippi zijn. Vooruit zien is regeren zullen we maar denken. Dan nog The front Porch stage, waar alles in het teken staat van blues label Delmark, dat dit jaar 65 jaar bestaat. Bijna het hele festival is dit jaar opgebouwd uit tributes aan artiesten die bij Delmark hebben opgenomen: Sleepy John Estes, Big Joe Williams, Roosevelt Sykes, Junior Wells om er maar een paar te noemen voor de oude stijl blues liefhebber onder u. Bij het bestellen van het eerste biertje (halve liters Stella) natuurlijk gelijk een polsbandje om: over 21! Dat streelt je ego. Je geeft de dame die het polsbandje omdoet een complimentje en je voelt je weer jong. Nog een broodje pulled porc erbij en wie doet je wat. Dan op weg naar The Rooftop Lounge. Onderweg komen we nog een paar “Kwadendammers” tegen, die blijkbaar gelijk zagen dat wij ook Nederlanders waren. Rooftop Lounge is nieuw voor ons. Het is een overdekt terras bovenop het grote theater van Grand Park. Hier leuke optredens met kleinere bezetting. Rockin’ Johnny Burgin die een Japanse pianiste had weten te strikken om mee te doen. Blijkbaar voldeed de eerst voor haar klaargezette Roland piano niet want die werd snel omgewisseld voor een “Japanse” Yamaha. Sommigen onder jullie kennen wellicht Honey, de boogie pianiste met de ijzeren linkerhand en de vrouw van Rod Piazza, nou deze Yoko (ik ben haar naam vergeten) kon er ook wat van! Bijkomend voordeel van The Rooftop Lounge is dat er een luxe bathroom is i.p.v. Dixies en dat is wat frisser als je wat vaker moet als gevolg van de koude biertjes.
St. Louis was ook vertegenwoordigd met een stand. Die stad doen we ook nog aan op onze reis, niet alleen omdat daar tegenover het baseball stadion een paar leuke blues kroegen zijn met live optredens, maar het National Blues Museum is nu open. Vorige keer stonden we nog voor een gesloten deur omdat het nog niet af was. Het is tegen 17.30 uur en dus tijd geworden voor het hoofdpodium: Jay Pritzker Pavillion. Dat is het geweldig mooie collosale open lucht theater van Grand Park. 4000 zitplaatsen met stoelen en nog 7000 zitplaatsen op het grasveld. Gelukkig hadden we zitplaatsen vrij vooraan. The Mississippi Heat (laat je niet misleiden, ze komen uit Chicago) staat op het programma. Die hadden we even geleden al in Nederland gezien in Rotterdam in de Lantarenvenster. Nu zijn wij niet de grootste liefhebbers van massale bluesbands met blazers (wij zijn meer van de bluesharp) maar de Mississippi Heat is een goede uitzondering. Geweldige band!
Na zoveel uren blues is het tijd geworden voor het avondmaal. Het wordt net als gisteren Kitty O’Sheas, waar dezelfde waitress als gisteren blij verrast was ons weer te zien. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd nemen we maar weer een taxi voor het Hilton. Dit keer niet zo’n spraakzame chauffeur als gisteren, maar wel een die een snellere weg wist en 3 dollar goedkoper was. Moe en voldaan stappen onze villa binnen. Hoe het pijpje drop verder vergaat leest u in de volgende automaat! (Oude Red Band reclame)