Reizen valt niet mee!!!

De dag van vertrek: 6 juni 2018. Het spreekwoord zegt “een slechte generale geeft een goed optreden! Nou, dat geldt hopelijk ook voor onze eerste reisdag van Sliedrecht naar Chicago! Het eerste bericht dat de vlucht een uur vertraging had kwam om 05:00 hrs al op de app binnen. Kan gebeuren. We hadden besloten om maar eens met het openbaar vervoer, de trein dus, naar Schiphol te gaan! Het eerste stukje van huis naar het station rond 7.30 uur in Sliedrecht verliep prima. Omdat het openbaar vervoer wel eens wordt omschreven als: ze halen je op waar je niet bent en zetten je af waar je niet moet zijn, was Cora zo vriendelijk ons netjes bij het station af te zetten. Kaartjes hadden we van tevoren geregeld, eerste Klasse nog wel, dan was de kans om te moeten staan minder groot. Weldra schalde het door de luidspreker dat er ergens tussen Dordt en Rotterdam een seinstoring was en de trein naar Rotterdam Centraal niet zou rijden. Geen paniek, gewoon afwachten! Zodra we in Dordt uitgestapt waren schalde het door de luidspreker dat de seinstoring was opgelost, maar helaas, 10 minuten later was er sprake was van een wisselstoring op het zelfde traject, alleen 2 stations verder. Gewoon afwachten lost vaak problemen op en jawel hoor, over een half uur ging er weer een trein naar Rotterdam Centraal. Fijn dus, des temeer omdat ons het bericht bereikte dat de vlucht naar Chicago nog een uur vertraging extra had. Later werd als reden opgegeven dat het toestel uit Paramaribo moest komen (!?!) en nog schoongemaakt moest worden. Ruim op tijd kwamen we dus op Schiphol aan. Gold Frequent Flyers mogen (met een gast) gebruik maken van de KLM Lounge en alle gratis drankjes en hapjes, hetgeen het wachten in een luie stoel aanzienlijk aangenamer en goedkoper maakt dan wanneer je een broodje en koffie voor € 20,= of zo moet bestellen in een gewone koffietent. Inchecken (Sky Priority :-)) ging prima en ook de reis verliep prima. Aardige stewardessen overigens: kip met rijst meneer of vegetarische spaghetti? Doe de kip maar mevrouw!
Omstreeks 15.30 uur local time kwamen we aan op vliegveld O’Hare in Chicago. Volgende stap: Amerika binnenkomen! Klinkt sneller dan de werkelijkheid!. We moesten aansluiten in een rij die in de Efteling niet zou misstaan. Bordjes hoe lang het nog zou duren stonden er echter niet bij! Gelukking waren onze ESTA aanvragen reeds geruime tijd geleden al goedgekeurd, dus die zorg was er niet. Toch moesten we halverwege de rij nog een keer onze paspoorten scannen, vingerafdrukken late nemen en op de foto. Dit resulteerde in een printje dat we dan later bij de custom-beambte weer moesten inleveren. Omstreeks 17.30 waren we doorgedrongen tot het loket van deze beambte. Wat kwamen we doen? Vakantie vieren en naar het Chicago Blues festival. Bij dat laatste meende ik een piepklein glimlachje op zijn gezicht te zien dat direct weer in de plooi trok. Nogmaals afdrukken van 4 vingers maar nu ook de duim erbij. Ook nog even diep in de Iris-scanner kijken. Zouden ze die van 5 jaar geleden nog hebben om te vergelijken? Nog een paar norse blikken van de beambte op onze paspoorten en we mochten door. We zijn binnen!! Nu de koffers ophalen. De band was al geruime tijd tot stilstand gekomen, maar gelukkig onze koffers lagen erop. Nu eerste een openbaar vervoer ticket halen. Hier in Chicago openbaart zich het verschil met Nederland. Je koopt een ticket voor 1, 3 of meer dagen en je kunt overal in: bus, metro, trein. Voor 20 dollar reis je 3 dagen heel Chicago door met hetzelfde kaartje. Eenmaal buiten begon de reis naar onze Bed & Breakfast in The Monestry of the Holy Cross (wij zijn heilige boontjes) gelijk wat stroef. Het treintje van het vliegveld naar het metro-complex was uitgevallen, maar er werden bussen ingezet. Eenmaal aangekomen wisten we nog dat we “The Blue Line” moesten hebben naar Halsted. Gauw gevonden en ingestapt. Met de auto zou deze reis ongeveer 1,5 uur geduurd hebben maar met de subway slechts 45 min. Nu nog even wandelen naar het Klooster. De omgeving van het metro-station bleek drastich veranderd, in ieder geval onherkenbaar voor ons. Gelukkig zat er een beambte op het station die ons de weg wees naar Aberdeenstr. Na een half uur lopen nog geen herkenning van de omgeving. Toch maar even op Google maps kijken. Helaas bleek dat we de verkeerde kant op waren gelopen. Aberdeenstreet wordt nl. door een spoorlijn doorsneden en om aan de andere kant te komen moet je een eind omlopen. Na een uur en 15 min lopen kwamen we dan eindelijk op onze bestemming aan. Binnen 5 minuten had de dienstdoende broeder ons in ons prachtige huis met backporch en tuin gebracht. Inmiddels was het 20.30 uur. Snel nog een eenvoudige doch voedzame hap gescoord in een eethuisje vlakbij en eenmaal weer terug even wat zaken op orde brengen en naar bed. Onze voeten hadden het nodig!